Zapewnienie odpowiedniej dostępności do usług publicznych jest jednym z podstawowych zobowiązań państwa względem ich obywateli. Współcześnie, istotnym problemem społecznym jest nie tyle brak zasobów, co raczej brak dostępu do tych zasobów, przy czym usługi publiczne mogą być traktowane jako jeden z rodzajów zasobów. Dostępność do usług publicznych należy zatem traktować jako kluczowe zagadnienie warunkujące jakość życia, stanowiące istotny czynnik determinujący nierówności społeczno-przestrzenne. Dotychczasowe badania dostępności do usług koncentrowały się zazwyczaj na pojedynczym typie usług czy ograniczonym obszarze badań. Zaistniała więc potrzeba kompleksowego ujęcia zagadnienia dostępności do usług publicznych w skali całego kraju, obejmującego również aspekt popytowopodażowy. Po raz pierwszy na tak szeroką skalę zostało zastosowane wielowymiarowe podejście, zgodnie z którym dostępność do poszczególnych typów usług publicznych jest mierzona z wykorzystaniem różnych, specjalnie dopasowanych metod. Szczegółowe analizy dostępności do usług obejmowały pięć kategorii usług publicznych: administrację publiczną (urzędy gminne, powiatowe, wojewódzkie, marszałkowskie, urzędy skarbowe, izby skarbowe, placówki ZUS i KRUS), opiekę nad dziećmi (żłobki, kluby dziecięce), edukację (przedszkola, szkoły podstawowe, gimnazja, szkoły ponadgimnazjalne), opiekę zdrowotną (apteki, przychodnie POZ, szpitale i poradnie, zespoły ratownictwa medycznego, szpitalne oddziały ratunkowe) oraz usługi kulturalne (kina, teatry)